Horyniec-Zdrój Art Festiwal 2024 Horyniec Teatru

Małgorzata Terlecka- Reksnis w swojej pracy łączy wykształcenie teatrologiczne (studia doktoranckie w Instytucie Kultury Polskiej, w Zakładzie Teatru i Widowisk Uniwersytetu Warszawskiego) z doświadczeniem dziennikarskim i reporterskim.W latach 2008–2010 prowadziła dla studentów Polonistyki konwersatorium zatytułowane Aktor-Osobowość-Proces twórczy.Jej pierwsza książka „Holoubek. Rozmowy” stała się bestsellerem, osiągnęła dwa wydania (Warszawa 2008, 2018).Ma w swoim dorobku zbiór reportaży, wywiadów z gwiazdami polskiej sceny teatralnej i muzycznej zebranych w tomie „Soc, pop, post. Portrety gwiazd” (Warszawa 2013 ) oraz czteroodcinkowy film dokumentalny „Gustaw Holoubek” zrealizowany dla Telewizji Polskiej.

Andrzej/ Andre  Bachleda
„Kameleon, który zmienia kolor skóry przy każdym kawałku, pisze piękne teksty po francusku, polsku i angielsku i wirtuozersko gra na gitarze w każdym stylu.” Tak o Andrzeju Bachledzie, który wystąpi na otwarciu festiwalu 4 sierpnia, pisze „Guitare Magazine”. Andrzej urodził się w samym sercu Tatr i dorastał w rodzinie muzyków i narciarzy. Przez 20 lat trenował i brał udział w zawodach narciarskich i w olimpiadach, był mistrzem Polski i Francji.  W 2004 roku porzucił jednak karierę sportowca aby poświęcić się muzyce i przy udziale Polskiego Radia nagrał swoją pierwszą płytę „Od Gibraltaru do Tatr”.  Od tego czasu koncertował w Polsce i za granicą, współpracując z wielu znanymi artystami. We wrześniu tego roku ukaże się jego najnowsza płyta. Inspiracje do stworzonej przez siebie muzyki muzyk czerpie z podróży po świecie, jego koncerty to fuzja nut góralskich, gitary jazzowej i folku, cygańskiego, francuskiego ducha Django Reinhardta i muzyki manouche. Poza muzyką Andrzej pisze i maluje oraz produkuje i prowadzi swój własny program podróżniczo-narciarski „Jazda z Andrzejem Bachledą” w Polsat Play.

Zasadnicza oś spektaklu została oparta na dramatycznych losach Zofii Stryjeńskiej, najbardziej znanej obok Tamary Łempickiej –  polskiej plastyczki dwudziestolecia międzywojennego, przedstawicielki art deco. Landowska buduje portret artystki, zmagającej się z rzeczywistością, w której nie istniała możliwość rozwoju artystycznego i zawodowego dla kobiety. Historia Zofii Stryjeńskiej to opowieść o jej miłości do męża, Karola Stryjeńskiego, o marzeniu by budować rodzinne gniazdo, ale także jednoczesnej potrzebie samotności, w której spełniałaby się jako malarka. Zofia, walcząc o miłość do człowieka i miłość do sztuki, wpada w swoisty obłęd, szaleństwo, z powodu którego mąż dwukrotnie i „dla jej dobra” umieszcza ją w szpitalu psychiatrycznym. Może to jednak jego sposób na wolność́ od szalonej miłości, dla której Zofia biega za Karolem po Zakopanem, a nawet goni go z rewolwerem po Paryżu?

Czy moje sadło jest naprawdę moje, czy częściowo należy również do tych wszystkich, którzy je oceniają i udzielają nieproszonych rad? Jak zmienia się samoocena wraz aktualną oceną otoczenia? Jak wydeptać ścieżkę do własnego ciała nie spełniając oczekiwań innych?

Spektakl stanowi kontynuację podcastu Ridiny Ahmedovej, w którym autorka szuka odpowiedzi na pytanie o autonomiczną drogę do własnego ciała (w rzeczywistości spektakl poprzedzał podcast, ale ze względu na lockdown miał premierę później). 

Papuga Matylda któregoś dnia po prostu odlatuje w podróż dookoła świata zostawiając na sawannie swojego przyjaciela. Henio chce podążyć za nią, ale małe słoniki powinny spokojnie żyć w stadzie. Czy Henio znajdzie w sobie odwagę, by wybrać własną drogę? Historia Henia i Matyldy opowiada o przyjaźni, wybaczeniu i zrozumieniu. O tym, jak pragniemy akceptacji i o tym, jak nauczyć się słuchać swojego serca  – tak w skrócie o swoim scenariuszu do słuchowiska powiedziała jego autorka Małgorzata Czerwień, laureatka konkursu „Mój świat”.  Słuchowisko na podstawie scenariusza M. Czerwińskiej, w reżyserii Janusza Kukuły, zostało nagrane i wyprodukowane przez Teatr Polskiego Radia. 

Zuzia, dziesięcioletnia dziewczynka pochodzenia żydowskiego, zaczyna pisać wiersze, by po kilku latach dostąpić najpierw zaszczytu ich publikacji w szkolnej gazetce „Echa szkolne”, a następnie zdobyć wyróżnienie w konkursie poetyckim „Wiadomości Literackich”, namówiona do udziału w nim przez samego Juliana Tuwima. Od tego momentu wszystko idzie w jej życiu jak po maśle: osiemnastoletnia już Zuzanna rozpoczyna współpracę z „Wiadomościami Literackimi”, przenosi się z prowincjonalnego Równego (Wołyń) do wymarzonej Warszawy, podejmuje studia i zaczyna pisać dla „Szpilek”. Przystąpienie do legendarnych Skamandrytów oraz wydanie pierwszego (i jedynego) tomiku poezji „O centaurach”, nie tylko umacnia pozycję młodej poetki w Warszawie, ale też winduje ją na towarzyski i literacki szczyt. Świat wydaje się leżeć u jej stóp. I wtedy przychodzi wojna.

Autor tekstu, Piotr Rowicki, nie buduje hagiografii Ginczanki. Stara się ją odbrązowić, pokazać taką, jaką mogłaby być naprawdę. Tekst ten i postać nie istniałyby jednak na scenie bez czułej narratorki, w którą z niezwykłym poświęceniem i wewnętrzną prawdą wciela się Agnieszka Przepiórska. Nie bez znaczenia jest tu również kobieca reżyserska ręka Anny Gryszkówny. W sytuacji wojny w Ukrainie postać i historia Ginczanki nabierają nieoczekiwanego charakteru. Jak pisała Swietłana Aleksjiewicz: „wojna nie ma w sobie nic z kobiety”. Zuzanna Ginczanka, w przejmującej kreacji Przepiórskiej, zdaje się tę prawdę potwierdzać. Zapisana jest ona i w poezji Ginczanki, i w spektaklu Gryszkówny.

Barbara Sadowska urodziła się w 1940 roku w Paryżu. Po wojnie przyjechała do Polski i zamieszkała w Sopocie. Następnie przeniosła się do Warszawy. Skończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych, a w 1957 debiutowała jako poetka opublikowanym w tygodniku „Nowa Kultura” wierszem Matka. Sześć lat później wyszła za mąż za Leopolda Przemyka. W maju 1964 urodziła syna, Grzegorza. Na początku lat siedemdziesiątych Barbara zaczęła działać w opozycji antykomunistycznej. Z tego powodu została kilkakrotnie aresztowana przez Służbę Bezpieczeństwa, a wiosną 1983 roku milicjanci pobili ją w komitecie pomocy internowanym, który mieścił się przy kościele św. Marcina w Warszawie. Niedługo później Grzegorz świętując z przyjaciółmi zdaną maturę, został zatrzymany przez milicję i brutalnie pobity przez funkcjonariuszy z komisariatu przy ul. Jezuickiej. W wyniku ciężkich urazów jamy brzusznej zmarł w szpitalu – 3 dni przed dziewiętnastymi urodzinami.

„Błagam nie gniewać Rosji! Handel z nią jest najkorzystniejszy!” „Zerwanie z Rosją podkopuje moją karierę.” „Polska ma wystawić dwanaście tysięcy wojska.”

To wyimki ze scenariusza monodramu w wykonaniu Mateusz Nowaka. Grany od 2014 spektakl, dziś nabiera bolesnej aktualności. Spektakl stanowi rodzaj teatralnej biografii Juliana Ursyna Niemcewicza, polskiego poety, uczestnika Sejmu Czteroletniego, świadka uchwalenia Konstytucji 3 Maja i Targowicy. To tragikomiczny maraton przez drugą połowę XVIII wieku w Polsce. Makabryczny i groteskowy portret naszych przywar, słabości, uciech, ambicji i żądz. Czy historia jest nauczycielką życia? Ten spektakl to zaproszenie do dyskusji.

Scenariusz autorstwa Stanisława Miedziewskiego i Mateusza Nowaka inspirowany: niedoszłą rozprawą doktorską „Niemcewicz od przodu i tyłu” Karola Zbyszewskiego, powieściami „Casanova” Jerzego Żurka i „Iksowie” Gyorgy Spiro oraz kazaniami Piotr Skargi. Spektakl powstał w ramach Stypendium Prezydenta Miasta Lublin.

Maja Komorowska – aktorka teatralna i filmowa, pedagog. Profesor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Od 1972 roku należy do zespołu Teatru Współczesnego w Warszawie. Pracowała z wieloma wybitnymi reżyserami teatralnymi: Erwinem Axerem, Maciejem Englertem, Jerzym Grotowskim, Jerzym Jarockim, Helmutem Kajzarem, Jerzym Krasowskim, Krystyną Skuszanką, Bohdanem Korzeniewskim, Krystianem Lupą, Krzysztofem Warlikowskim oraz filmowymi: Krzysztofem Kieślowskim, Tadeuszem Konwickim, Andrzejem Wajdą, Krzysztofem Zanussim, Edwardem Żebrowskim i innymi. Grała w filmach polskich i zagranicznych, m.in takich jak: „Życie rodzinne”, „Za ścianą”, „Bilans kwartalny”, „Rok spokojnego słońca”, „Cwał” w reżyserii Krzysztofa Zanussiego, „Dekalog I” w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego oraz „Wesele”,” Panny z Wilka”, „Katyń” w reżyserii Andrzeja Wajdy. Stworzyła ponad 30 znaczących ról w spektaklach teatru telewizji. Zaangażowana w sprawy społeczne, w czasach stanu wojennego pracowała w Prymasowskiej Radzie Społecznej oraz w Komitecie Pomocy Internowanym i ich Rodzinom, później w S.O.S z Jackiem Kuroniem. Dziś jest członkiem Rady Hospicjum Onkologicznego.

Otrzymała wiele polskich i zagranicznych nagród za wybitne kreacje aktorskie, m.in. Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski  (2011r.) – na Wawelu  oraz francuskie insygnia Komandora Orderu Sztuk i Literatury (2010 r.) przyznane przez Ambasadę Francji. W maju 2023 roku została nominowana do Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida »Dzieło życia« za całokształt pracy twórcze